دخترِ گیسـو طلا  پیراهنت  را باد  بـرد
نم نمِ  عطر  دل انگیزِ  تنت  را  باد  برد

هرزمان امواج مویت شدرها برشانه ات
یک بغل از غنچه های گلشنت را باد برد

کوچه یِ باغِ ارم را رد شدی بی روسری 
رو  به  سویِ  دلگشا  آویشنت را باد برد
 
بیخبر افتادی از مستی در آغوش نسیم
لاجَـرَم گل هــای ریــزِ ﺩﺍمنـت را باد برد

اسب‌وحشی‌را شدی‌در دشت‌آهوها سوار
آن چنان رفتی که یال توسنت را باد برد

ناگهان ازآهِ بهمن موجی ازطوفان گرفت
آسمـاری تـا بــه دشتِ ارژنـت را بـاد برد

کم بکن  امواج گیسـو را  رهـا بانو عسل
بی محابا خوشه چین خرمنت را باد برد