دوسه روز است که بی زمزمه در شیرازم
هق هق ِ نیمه شبم  پرده  گشود  از  رازم

این همه در بدری حاصل ِ اقبال ِکج است
شده  از   روز  ازل  درد   و  بلا  دمسازم

سینه ام  زیر ِ فشار  و  تنم  آبستن ِ  درد
مانده ام   بار ِ   غمم  را  به  کجا  اندازم

مونسم  می رود از  دست خدایا چه کنم
هر چه   فریاد  کنم  کس  نکند  در  بازم

یک  حرم گریه  نثار ِ  نفسِ حضرت عشق
که  شود   حافظ ِ  محبوب  ِ بلند   آوازم

لااقل  بر   سر   ِ   سجاده   دعایی بکنید
که   به    هنگام   دعا    منتظر   اعجازم

بس که باریده ام  از غصه ی ِ بانو عسلم
چشمه ی چشم ِ ترم  پرده گشود از رازم