18 خرداد 1397

تو همانی که  خدا ناز  و  قشنگت کرده
قصری  از   آینه یِ  شهرِ  فرنگت  کرده

محو آرایه‌ی چشم وخط وخال توشدم 
چه  کسی با  قلم  معجزه   رنگت کرده

زیر رگبار مسلسل نکنم شکوه که عشق
بودنم   را   هدفِ   تیرِ   تفنگت   کرده

لت  و  پارم  بکن از  تیرِ  پر از نازِ نگاه 
دل پر وسوسه عادت به ‌فشنگت کرده

بی شک از‌  باغِ ‌ارم ثانیه ای  رد  نشود 
هر نسیمی گذر از  جامه‌ ی تنگت‌ کرده

شوکرانی که به جانم زدی از  روی جفا
آه سردی ست کـه همراه  شرنگت کرده

بستم ازعجز و دعانخل تورا بندِ دخیل
خواهشم  کی اثری بر دلِ سنگت کرده

مگریز از منِ آسیمه سرِ  خانه به دوش 
سوز و سرمایِ  دلم  زبر و زرنگت کرده

زده ام زل به دو تا چشم تو ‌ بانو عسلم 
حالتِ   قرنیه ات   مِثلِ   پلنگت  کرده