بـهشـتـت را بـــــرایم دام کـــردی
مــــرا با دانــه سیبی خـــام کردی
نچـیـــدم سیبی از باغـــت ولیکن
مـــــنِ آواره را بـــــدنـام کــــردی
کمین کــــردی کماکان بیـــن راهم
نگاهــت را فشــــردی در نگاهــــم
حــــواســم را از اول پـــرت کردی
کــه در آخـــر بیندازی بـــه چـاهم
زمستـان نالــــه هایــــم را شنفتی
وزیــدی بــر مـن و یک دم نخـفتی
تو طــوفان بودی و من تکدرختی
تبـــر بــــودی ولی هـــرگز نگـفتی
به هـر سوئی بـه هـر جائی دویدم
ازاین شاخه بـه آن شاخــه پریدم
رهــــــا بـودن اگــــرچــه آرزو بود
نشانی جــز غـم و محنت نـدیـدم
نشستی روبـــرویم فتنه کـــــردی
به ناحـــق در درونم رخـنه کـردی
وجـودم را کـــه در دستت گرفتی
هــوسران و خـراب و تشنه کردی
نهــادم سـر بــــه روی مُهــرِ ایمـان
شـــدم فـــارغ از احــوال پریشان
از اینکه دل به آن ممنوعـــه دادم
پـشیمــانـم پـشیمــانـم پـشیـمــان
