ازآنروزی که‌در‌‌ شهرم زدی طبلِ سیاهی را
نصیبم کرده ای فقر  و جهانی از تباهی را

اگر در دل   پریدن از  قفس را آرزو کردم
رصد کردی در آمالم خیال پوچ و واهی را

خداوندان دانش را فراری  دادی  از میهن
به هر جنبنده پوشاندی لباس بی پناهی را

بدور ازدل پریشانی وضوکردی وپوشیدی
پس ازفرمان خونریزی ردایِ بی گناهی را

چنان‌موج‌ضلالت‌بر وجودت‌گشته‌مستولی
که گاهی بر نمی گردی مسیر ِ اشتباهی را

به یادم‌ آیـد از اول گــدا بودی ولی اکنون 
تصاحب کرده ای تاج وعمارتهای شاهی را

من‌ ازخوش باوری هایم خداداند ندانستم  
که دست آویز قدرت می کنی دینِ الهی را
  
علیه  ظلم بی حدت  مگر مردی چو آهنگر 
به نام کاوه  بر دارد  درفش دادخواهی را