می زند  چوبِ  ‌دلم  طبل  تمنای  تو  را
تو کجایی  که بجویم صنما  جای  تو را

پا  بنه  بر گذرِ  کوچه  که  با  نبض  قلم 
بر  تن  دیده  کشم  باغ   تماشای  تو  را

حسرت یک شب آسوده ی بی آه و دریغ 
به دلم  ماند و  ندیدم  قد و  بالای تو را

آخر از  فَرطِ جنون  آینه  را  می شکنم
منعکس  گر  نکند چهره ی  زیبای تـو را

گرچه  دور  از  نفس  آتش آغوش  توام
در  تنم حس بکنم وسعت گرمای  تو را

گلِ بشکفته ای از باغ بهاری که نسیم 
بارها   بوسه  زند  روی   دلارای  تو  را

نتوان  با همه ی دغدغه   ها  زل نزنم 
عسلم  خال  لب  و  چشم  فریبای تو را