سال ها پیـرم ولی لاف جـوانی می زنم
ناخوشی ها را گره بر شادمانی می زنم

روزها از بی قـراری روی تار و پـودِ شعر
رج به رج گلـواژه های ارغوانی می زنم

رنگِ دنیای مجازی جـورِ دیگر می شود
تا به چشمم عینک ته استکانی می زنم

بارهـا از روی دلسوزی رفیــقم شد عصا
در خیـابان هـا قــدم از ناتوانی می زنم

قلبم از آزردگی  پیوسته  افتد در تپش
از کهولت  سکته هایِ  ناگهانی می زنم

روز مرگم را نمیدانم ولی پیش از وفات
عکس خـود را در اتاق بایگـانی می زنم

بی دلی هستم که دنبال عسل بانو هنوز
بال و پر در کوچه های مهربانی می زنم