پَرپَر از شعله‌ی رخسار تو دیوانه ی توست
دورِ سیمای تو میچرخد و پروانه‌ی توست

کم‌    تلنگر  نزدم   رویِ   در  و  پنجره ها 
منِ آسیمه چه دانم که کجا خانه‌ی توست

بس که از یادِ لبت خیره به ساغر شده ام
باورم شد که  لبم بر  لب پیمانه ی توست

نقره  داغم  کند از  فَرط  هوس هُرم تنت
آتش وسوسه در پنبه‌یِ بی دانه ی توست

به همان چشم ولب وچهره یِ پرجاذبه ات 
مامن امن من آن گودیِ بر چانه ی توست
 
گرچه  آوارم   و  مخروبه تر  از ارگِ‌  بمم 
تکیه گاه دل من باش که ویرانه ی توست

آن چه  ریزد عسلم  از  عقبِ  ر‌وسری ات
موجی از شُرشُرِ ابریشم ِبر شانه‌ی توست