مِثل‌خوابی‌که‌ پر از واژه‌ی‌لالایی بود
خوشدلی‌هاله‌ای‌‌‌‌‌از حالت رویایی بود

آنچه‌گسترده‌بجامانده‌پس‌ازرفتن‌ایل
عطری از پیرهن ِسوگلِ قشقایی بود

در نهانخانه به یاد ِ لب  او  نوشیدم
ساغری‌ را‌ که‌پراز تلخی‌وگيرایی بود

میشدم آنطرف پنجره در اوج سکوت
روزها خیره به باغی که تماشایی بود

گفتم از سینی ِ گلخنده  تعارف بکند
استکانی‌که‌پر از بوی‌خوش‌چایی‌بود

هم چنان  از نظرِ  آینه ی قصر بلور 
رخ معشوقه ی من مظهر زیبایی بود

بر تنِ پاره ی غمنامه نوشتم  عسلم
نحوه یِ زندگی‌ام‌بسته به‌میآیی بود