کنار ِ جــوی ِ پــر آبی کــه فکـرش را نمی کردم
گرفت آخر مرا خــوابی که فکرش را نمی کردم

سوار موج پر جنبش چو نـــور از دور می آمـد
بـه سویم دُرّ نایـــابی که فکـــرش را نمی کردم

بـه دستم داد و نوشیدم در آن حالات سُکر آور 
شراب خـــالص ِ نابی کــه فکـرش را نمی کردم

اگر چه شادمان بودم از آن خواب خیال انگیز
پریـــدم از دق البابی که فکـرش را نمی کـردم

پس از بیـــداریم دیدم تمـام هستی خــود را
به روی دوش ِ سیلابی که فکرش را نمی کردم

منِ وحشی صفت را گو که خو کردم به آسانی 
به فـرهنگ و به آدابی که فکرش را نمی کردم

پس از چندی شکیبائی چه بی تابانه پر کرده 
وجودم را تب وتابی که فکرش را نمی کردم

به زیر پلک چشمانم ولی هـر لحظه می دیدم 
عسل را مثل مهتابی کـه فکـرش را نمی کردم