کنارِ  جویِ پـر آبی کـه فکـرش را نمی کردم
گرفتم دربغل خوابی که فکرش رانمی کردم 

سوار ِموج پرجنبش چو نور از دور می آمـد
بـه سویم دُرّ نایابی که فکـرش را نمی کردم

به دستم دادونوشیدم درآن حالات بی وزنی 
شراب کهنه ی نابی که فکـرش را نمی کردم

اگرچه بیخبر بودم درآن خواب خیال انگیز
پریدم از دق البابی که فکـرش را نمی کـردم

پس از بیداریم دیـــدم تمام هستی خــود را
به روی دوشِ سیلابی که فکرش را نمیکردم

منِ  آسیمه سر  را گو که خو کردم به آسانی
به فرهنگ و به آدابی که فکرش رانمی کردم 

پس از چندی شکیبائی چه بی تابانه بگرفته 
وجودم راتب وتابی کـه فکرش را نمی کردم 

به دنبال عسل بانو نگاهم همچنان می رفت 
به استقبال مهتابی که فکـرش را نمی کردم