27 فروردین 1396
گـرچـه در کــوچه بریزی گلِ گیسویت را
نـم نـم ِ بـاد ِ صبــا شانـه زنــد مــویت را
بیگمان ای گــلِ زیبا بــه کسی دل نــدهد
هـر کـه بیند لـب ِ سرخ و خـم ابرویت را
شده ام پیچــک سبزی پس پرچین خیال
مانـده ام تـا کـه بپیچم قــدِ دلجـویت را
توهمانی که به یک ثانیه بگرفته به خود
قطـره ی روشن باران تن خوش بویت را
آخر از عشق تو ای نصف ِ جهان میگذرم
عصر ِ یک روز بهـاری پل ِ خـواجویت را
کم بکن خنده که از هُـرم لبت سر بکشم
از عطش کاسـه ی از شـربت لیمـویت را
میکنی چادر سبزی به سر از شرم و حیا
کـــه نبینـم زر و زنجـــیر و النگـویـت را
نا امیــدانــه بــه دنبـــالِ تــو بانو عسلم
نفسم رفـــت و ندیــدم نفسی رویـت را