آن که  لیلاگونه  تا  مرز  جنونم می کشَد
خط بطلان بر سرِ  بختِ  نگونم می کشد

قایق غیرت وجودم  را به ساحل می بَرد
موجِ  غم   تا  آب های  نیلگونم می کشد

گرچه دور از منزلِ شیرینِ کرمانشاهی ام
آهِ سردِ  صخره ها  تا  بیستونم  می کشد

سال ها بگذشته امّا هم چنان استادعشق
از  درونِ  خانه   تا  دارالـفنونم  می کشد

فارغ ‌ از بار  معانی  هر کسی از ظن خود
واژه  های  تازه ای  را از متونم می کـشد

راز  گل های شقایق   را  نمی دانم   ولی
دل به  سوی لاله های  واژگونم می کشد

شعله ورگردیدم ازعشق عسل بانو که باز
آتـش  دلدادگی  سر  از  درونم  می کشد