پری رویِ گل اندامم  نگیر از من خیالت را
که عمری آرزو‌  دارم  تبِ شوقِ  وصالت را

ورودِ دل برانگیزت نرفت از خاطرم هرگز
شرایط گرچه نگذارد بپرسم از تو حالت را

به بوی ناب‌میخکها حسابی کرده ام عادت
مگر در کوچه می‌ریزی خم زلف شلالت را

خوشا بر حال آیینه  که در دیدارها بیند
لب سرخ و رخ ماه وسیاهی های خالت را

از آن روزی که‌ با نازِ نگاهت شاعرم کردی
به جای باده می نوشم غزل های زلالت را

هنوز ای شاخه ی پُرگل خدا داند پشیمانم
که مثلِ ساقه ی پیچک نپیچیدم نهالت را

بدونِ روی‌مهتابت فضای‌خانه تاریک است
نگیر از  من عسل  بانو  تماشایِ جمالت را