عمری ست که در هر نفسی از غم ِ دلدار
سوز از دل من خیزد و دود از لبِ سیگار

با نطق پر از شور و شر ِ دختــر  شـرقی
یاغی شـــدم از فلسفه ی نیــچه و اِدگار

در کافه یِ تفسیر ِ غزل تُرک سیه چشم 
فنجان غلیظی دهـد از قهــوه ی ِ قاجار

آهی کـه درو کـــرده ام از حاصل عمـرم
هرجا که کنم عرضه یکی نیست خریدار

کم حوصله میباشم و همواره بلند است
در وسعــت شب آه مـــن و شیون گیتار

احـــوال مـــرا در سجـــلی ثبت نکـردند
تا روز پسین کـــم شوم از دفــــــتر آمار

آدینــه کـــه از باغ پـــر از لالــه گذشتم
جـا مانده غـــزل مثنوی ام زیـر سپیدار

پیوسته دعا می کند این بنده ی عاصی
پاینــده ی بانــو عسلــم حضــرت دادار