جا مانده ای از سلسله ی سوته دلانیم
از فتنه ی  کِشدار  ستم دل به فغانیم

اردو زده بـر میهن ما  مرگ  و سیاهی
تا روی تنِ  مقبره‌ ها  شروه  بخوانیم

از بس که نباشد خبر از شادی  و آواز
افسرده ترین مردم ِ  محروم ِ  جهانیم

بستند  خدایان   تنمان  را   به   گلوله
در فصل بهاران‌  تلی از   برگ  خزانیم

وقتیکه قفس پُرشده است از پر ِپرواز
امید    نباشد     که   کبوتر     بپرانیم

ازمحفل مجنون صفتان خرده نگیرید
کز نسل غم و طایفه ی ِ دل شدگانیم

دلبسته ی بانو عسلیم گرچه که گاهی
در بـاغ   ارم  در پیِ شیرین  دهنانیم