نازنین کس  نتواند  بخرد ‌ نازت  را
یا  بگیرد  به  بغل  آن  قدِ  طنازت  را

نو گل بی بَدل جنگل‌  سبزی که‌ نسیم
گونه‌ گون‌  شانه‌ زند زلف‌ غزلسازت را

دلگشا‌    تا   ارم    پیرهنت   را  بگشا 
مملوّ از رایحه کن جُلگه‌ ی شیرازت‌ را

چه خوش از جنگل انبوه دنا میشنوم
بوی ِ   اغواگرِ    آویشنِ    تارازت   را

دست کوتاه من‌ از ناز  تو گردیده‌ دراز
گرچه گاهی  نرسد سرو  سرافرازت را

مِثل‌عیسای‌ مسیحی‌ بده‌ یکباره نشان
لااقل‌   نفخه‌ای از آن همه اعجازت‌ را

در پسِ‌ میله‌ی‌ِ دلگیر قفس‌ کس‌نشنید
نغمه‌ یِ   بی   رمقِ  مرغ  شبآوازت را

شاعر ِ شهر ِ غزلها عسلت  هیچ‌‌  ندید 
اشکِ  چشمِ   قلم ِ   قافیه  پردازت را