بی گمان کس  نتواند  بخرد ‌ نازت  را
یا  بگیرد  به  بغل  آن  قدِ  طنازت  را

سرو بی‌واهمه‌ی‌ِجنگل‌سبزی که‌ نسیم
گونه‌ گون‌  شانه‌ زند زلف‌ غزلسازت را

دلگشا‌    تا   ارم   هُرم تنت  را  بگشا 
مملوّ از رایحه کن جُلگه‌ ی شیرازت‌ را

چه خوش از جنگل انبوه دنا میشنوم
بوی ِ   اغواگرِ    آویشنِ    تارازت   را

دست کوتاه من‌ از ناز  تو گردیده‌ دراز
گرچه گاهی  نرسد سرو  سرافرازت را

مِثل‌عیسای‌ مسیحی‌ بده‌ یکباره نشان
لااقل‌   نفخه‌ای از آن همه اعجازت‌ را

در پسِ‌ میله‌ی‌ِ دلگیر قفس‌ کس‌نشنید
نغمه‌ یِ   بی   رمقِ  مرغ  شبآوازت را

شاعر ِ شهر ِ غزلها عسلت  هیچ‌‌  ندید 
اشکِ  چشمِ   قلم ِ   قافیه  پردازت را