گـرچه با سنگِ جـفا پایِ دلـم را شکنی
در پیِ وصل تـوام سوگلِ دامـن چمنی

زلف پُرپیچ وخمت را بزن ازچهره کنار
که تشعشع به تن تیره ی شب ها فکنی
 
آنقَـدر نغمه بریزم  به سر  سیم سه تار
تا  فريبنده  برقصی که بخـوانم  دهنی

کس و نــا کس نتـواند بکـشد ناز تو را
بس که زیبایی و درحال شکوفا شدنی

صنمِ نازِ پری زاده مگر کیش تو چیست
کـه شرابی لب و لامذهب و نازک بدنی 

دلبری ها بکن ای فتنه که درعالم عشق 
نــرسد رنــد و حـریفانه بـه پای تو زنی

نفسِ  پیـرهنت را عسلـم خـوش بِگُـشا
کــه تو آن باغ   بهــارانِ  معطـــر بـدنی