16 شهریور 1395

گـرچه با سنگ ِ جفا پای ِ دلـم را شکنی
در پی وصل تـوام سوگلِ دامــن چمنی

بزن آن زلف پر ازپیچ و خمت رابه کنار
کـه به شب های سیه برهمه پرتو فکنی

آنقَـدر زخمه زنـم بــر بـدن سیم سه تار
تا فــریبنده بخــندی کـه بخـوانم دهنی

مانده ام تابه چه حالت بکشم ناز تو را
بس که زیبایی و در حال شکوفا شدنی

اگـر ای شمع شبستان بکنی تـرک وطـن
عمری ازدوری ات افسرده شود انجمنی

مانده درذهن نُسَخهای قدیمی که هنوز
مهــــربانــــوی اساطیـــری ِ مُلـک کـهنی

همچنان میرسدم مژده که درعالم عشق
نرسدای گل خوش چهره به پای تو زنی

بگـشا بنــــد قبـــا را به تَبـَـختــُر عسلـم
کـه خــودت باغ فـــریبای معطـــر بدنی