13 تیر 1395

گلچهـره یِ دندان صدف ِ لـب شکلاتی
در بقچه ی شعرم تو همان شاخ نباتی

آتش بـــه دلــم می زنی از نـازِ نگاهـت
ای دختر خوش رو مگر از قوم هراتی

دیگر نزنم ثانیــه ای زل بـه دوچشمت
ترسم‌  بـبـری هوش  مرا  با تلـــه پاتی

صحرای ِ فلاکت ِ زده ی ِ تشنگی ام  را 
چون چشمه ی پر زمزمه ی آب حیاتی

مردانِ هوس باز ِ ارم  بی  سرو  پایند
گاهی  نکند  بگذری  از  کوچه ی ِ لاتی

نــم نــم بچکان شهد ِ لبت را کــه بریزد
احساس تــو در ذائقــه یِ شاعــر ذاتی

آندم که دودستم بشودحلقه به دستت
کم کم بشود کـــــودک دل عاشق تاتی

وقتی که علامت بدهم در پسِ پرچین
یعنی کـه قـــرارِ من و تو جمعه ی آتی

بانـو عسلـم ثانیــــــه ای شـک ننمـودم
در سادگی و خــــوبی زنهــای دهـــاتی