مانند  تبر عشق  تو  افتاده به جانم
باید  که‌  سراسیمه   ببندم  چمدانم

سویت بکشم پر چو پرستوی مهاجر
دیگر  نتوان ساکت و پر بسته بمانم

آواره و ماتم  زده و بی کس  و  تنها
با خاطری  افسرده‌ در اردوی‌ خزانم

بیچاره  دلم   با  تپشش  زمزمه دارد
دیوانه و عاشق شده  شاید به گمانم

یک بار تو را دیدم وشیدای توگشتم
یک عمر  برآشفته دل و  در هیجانم

زیبنده نباشدکه تو باگوشه‌ی‌چشمت
بازی بکنی این همه  با روح و‌ روانم

آتش به‌وجودم بزن‌ای‌شعله‌ی‌سرکش
تا  آن که  نماند  اثر  از  نام و نشانم

بانو عسلم از شر و شور  تب عشقت
دل  پیش تو  می باشد و  اما نگرانم