نبـــودی بـا مـنِ افســرده مـأنـوس
که شبهایم شود روشن چوفانوس

بـــدون روی تــو در عمـق شب ها
شدم عمری دچار وهــم و کابـوس

خبــر داری کــــه تنهــا می نشینـم
غــروب جمعــه را با آه و افسوس

گـــــرفتــارم بیــا بشکن قفــس را
که شاید پر بگیرد مـرغ محبــوس

اگـــــر ای نــم نــم بـــاران نبـــاری
کــویر دل دهــد گل هـای مأیـوس

چه خوش باشدکه باهم پاگذاریم
من و تو بین جنگل هـای چـالوس

مگــــر بـانــو عسـل منّـت گـــذاری
مـنِ شیــدا تو را آیـم بــه پا ﺑﻮﺱ