غنچه لب  شهر ِ غزل ﺑﯽ ﺩﻝ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮐﻨﺪ
ﺭﺍﻫﯽ ِ بـاغ سنبـل و ﺩﺷـﺖ ِ ﺷﻘــﺎﯾﻘـﻢ ﮐﻨﺪ

ﮔـﻢ ﺷﺪﻩ ﻟﺤﻈــﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺩﺭ ﮔﺬﺭِ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎ
ﺭﻧﮓ ِ ﻗﺸﻨﮓ ِﭼﺸـﻢ ﺍﻭ ﻣﺤـﻮ ِ ﺩﻗـﺎﯾﻘـﻢ ﮐﻨﺪ

وا بکنـم پنجره را رو بـه رخ ِ صبح ِ سپید
در تب و تابم که مگر جلوه به مشرقم کند

دختـر ِ ناز ِ شهر گل بـا زدن ســاز و دهــل
ﺭﻗـﺺ و سماع و زمزمه ﺩﺭ ﺑـﺮِ خاﻟﻘﻢ ﮐﻨﺪ

ﺩﻓﺘـﺮ ِ ﺍﺣﺴـﺎﺱ ﻣـﺮﺍ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻫــﻢ ﻭﺭﻕ ﺯﻧﺪ
ﺗﺎ ﮐــﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻬﺘــﺮﯼ ﺑـﻪ ﻭﺿــﻊِ ﺳﺎﺑﻘـﻢ ﮐﻨﺪ

ﻣﻦ ﻧﻪ ﺻﺒﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﻠﯽ
ﺭﻭﺳــﺮﯼ ﮔـﻞ ﮔﻠﯽ ﺍﺵ ﺑـﺎﺩِ ﻣـﻮﺍﻓـﻘﻢ ﮐﻨــﺪ

ﺑــﺮﻕ ﻧﮕـﺎﻩِ ﻧﺎﻓـــﺬﺵ ﺍﺯ ﻫﻤﮕـﺎﻥ ﺩﻝ ﺑـﺒــﺮﺩ
ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﺍﮔـﺮ ﺩﻝ ﻧﺪﻫﻢ ﺧـﻮﺍﺭِ ﺧﻼﯾﻘﻢ ﮐﻨﺪ

برﮐﻪ خشک وخالی ام آخر ِﺩﺷﺖ ِ ﺑﺮﻫﻮﺕ
خنده ی بانو عسلم  ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺷﺎﯾﻘـﻢ ﮐﻨﺪ