پّــر می کشد پــرستـو در آسمـان شهـــرم 
وقتی نگــاهِ سبــــزت، کــوچِ بهــــاره دارد

پروانــه هـای رنگی دور و بــرت برقصنـد
وقتی کـــه پیـــرهن را بــاد از تنـت درآرد

چشمِ قلم چوچشمم پیوسته خون بگرید
وقتی نبــودنت را، بـــر صفـحه می نگارد

ای روشنای شبها شعـرم به وصفت عاجز
قَـدری مگــر ستـاره حُسـن تــو را شمـارد

عاشق به شوق وصلت، بی دل بمانده امّا
تنهــا رفیــق خــود را، تنهــــا نمی گــذارد

بانــو عسل کجـــایی کــز درد بی قـــراری
ماسیده در گلـویم، بغضی کـه می فشارد