مگـر در معبـدِ شیرازِ چشمت

شود آگه کسی از رازِ چشمت

پگـاه ِ روزِ شنـبـه کـردم آغـاز

شروع هفته را با نازِ چشمت

غـزل هـای پـر از آرایـه ای تو

زبان ِ شعــر مـا را پایـه ای تو

مـن‌ از راز الفبـای تو محـروم

اگرچه صاحب سرمایه ای تو

زمــانه کـــم نکــرد از اقتـدارت

که بی وحشت نشینم درکنارت

ولی می دانم ای آهوی وحشی

پلنـگی می کنـد آخـــر شکـارت

میان کـوچه در پشت حصارت

بـریـزد نغمـه از سیم سـه تارت

بـزن دائـم کـه گویا غــم نداری

خوشا ای گل به حال روزگارت

گیرم که پریشان و روانی شده باشی

افسرده دل از آنچه ندانی شده باشی

وقتی کـه رگـت را بـزنی بـا دَم چـاقو

دیـوانه تــر از آدم ِ جــانی شده باشی

از راه نصیحت بـه تـو گفتم کـه نباید

با دیـدنِ عشقت هیجـانی شده باشی

خود را بزن از غیبت شادی به نفهمی

آندم کـه پـر از دل نگرانی شده باشی

ناخن نکش از زهر غضب بر تن دیوار

از دست کسی تا عصبانی شده باشی

رخسار تـو آن دم کـه به زردی بگراید

درگیــرِ دل و عشق نهـانی شده باشی

روزی کـه بنوشی لــب بانـو عسلـت را

دل زنده بـه اکسیر جوانی شده باشی

بهمنی از تـــوده ی بــرف آمده

خوش قدم وناز وشگرف آمده

کرده بـه تـن شعـر سراپا سفید

زمـزمـه هـا دارد و ژرف آمـده

به عشق جذبه ی فتانِ چشمت

پریـدم بـر لـب ِ ایـوان ِ چشمت

میــان ِ شعـله ی بــرق ِ نگـاهت

بگــردانم بــلا گــردان ِ چشمت

بلــورِ تـن حــریر ِ نقــره پوشـم

ربودی با نگاهت عقل و هوشم

شبی در جـایِ خلوت میگذاری

لب ِ شیرین سرخت را بنوشم؟

زند از یاد ِ شیرین ارغنونم

فرو ریزد فـراق از بیستونم

بسازم تاری از فریاد ِ فرهاد

که بنـوازد جـلال ذوالفنونم